Miodrag Miljković se na vojvođanskoj umetničkoj sceni pojavio početkom osamdesetih godina prošlog stoleća, neposredno po okončanju školovanja na novosadskoj Akademiji u klasi profesora Boška Petrovića. Već u svojim ranim radovima MIljković je predstavio kao slikar čiji je slikarska koncepcija zasnovana na primarnoj ulozi likovnih elemenata, na dominaciji linije, gesta, boje i slikarske materije.

U svojim ranim radovima Miljković je obuhvaćen duhom i atmosferom umetnosti osamdesetih, formiranim prekidom epohe modernizma i "povratkom slike" na aktuelnu slike nakon decenijske vladavine neikonične konceptualne umetnosti. On je bio među onim slikarima koji su u tadašnjem vojvođanskom umetničkom okruženju bili promoteri (neo)ekspresionističkog tretmana motiva proisteklog iz subjektivističkog viđenja sveta i njegovih tadašnjih manifestacija. U toj preludijskoj epizodi svoje umetnosti Miljković se istovremeno ponaša, kao mladi slikar izrazito intuitivne sposobnosti da shvati i interpretira duh sveta i vremena u kome živi i stara, ali i kao sasvim zreo  umetnik koji se drčno i neopterećeno suprotstavlja minimalističkoj i redukcionističkoj estetici visokog modernizma - gestualizmom, negovanjem bad painting  postupka, prividno sirovoj upotrebi boje, psihodeličnim prizorima, autobiografskim predstavljanjem vlastitih fantazija i psiholoških trauma... U tom maniru su naslikane njegove figurativne slike iz sredine 80-tih koje su, kako to zapaža Miloš Arsić, "prožeto onim, za novu sliku karakterističnim subjektivizmom stišanih emocija i diskretno ispoljavanih refleksija o nonšalantnom duhu sopstvene generacije".

Nakon tog preludijskog perioda svog slikarstva, Miodrag Miljković nije nastojao da ostane u trendovskim opredeljenjima. Veoma često se, umesto problematizovanja sadržaja slike i njene misije, prepušta nepatvorenoj radosti slikanja. Ovaj slikar proširuje svoj tematski repertoar, bavi se specifičnim pejzažnim i eksterijernim motivima, nastojeći da ostvari sintetički spoj sadržaja, plastičke strukture i estetsko-emotivnog naboja - kako bi sasvim neposredno prikazao vlastitu personalnu osećajnost i senzibilnost. Njegov potez četkom je dinamičan ali i dobro izbalansiran; jer, upravo gradiranjem gestualnog intenziteta Miljković određuje ekspresivnu energiju slike. U tom smislu, sasvim je moguće pratiti postepeno smirivanje umetnikove gestualnosti, ublažavanje bojenog naboja, izražavanje tihe, intimističke, čak meditativne poetike.

U sećanju nam je njegova izložba sa tematikom crkvenih sveća održana u Galeriji SULUV-a. Bezbroj ponavljajućih vertikala - definišu sliku kao jedinstvenu plastičku strukturu i karakterišu je posebnom svečanom atmosferom i duhovnošću. U tom ciklusu slika Miljković pokazuje potrebu da ostvari kompleksni iskaz vlastite personalnosti.  Istovremeno, dobrom organizacijom slike, uspostavljanjem estetskog sistema i etičkih nazora u svom umetničkom delu - ovaj umetnik posmatraču predlaže svojevrsni model življenja, ponašanja i delovanja u okružju višedecenijske permamanentne krize...

Tu epizodu Miljkovićevog slikarstva je valjalo pomenuti u ovom trenutku, jer ona predstavlja pravo ishodište slika predstavljenih na aktuelnoj izložbi. Ovoga puta, moglo bi se reći da se umetnik posvetio mrtvoj prirodi jednoj od velikih tema iz istorije slikarstva. Enciklopedijske definicije ove velike teme konstatuju da se mrtva priroda, kao zasebni motiv javlja u eri baroka a da svoj procvat ostvaruje u flamanskom i holandskom slikarstvu tokom 17. veka. Sve do vremena modernizma umetnici su u motivima mrtve prirode insistirali na definisanju značaja dobre pikturalne organizacije, iznalaženju idelanih proporcija kao osnove za uspostavljanje estetske struktuiranosti slike i njenog smisla. Upravo tu vrstu estetskog osmišljavanja nastoji da u svojim novim radovima ostvari slikar Miodrag Miljković. Odabranim motivom on je blizak slavnom  italijanskom umetniku Đorđa Morandija koji je slikajući flaše, a kako to piše Karl Ruhrberg: "Bojom, formom i svetlom od poznatih predmeta - stvorio čitave  kosmičke celine".

Korpus slika sa motivima flaša koje trenutno slika Miodrag Miljković, sasvim su bliske konceptu mrtve prirode morandijevskog tipa - kako zbog sličnosti motiva, tako zbog osnovne slikarske namere i namene. Jer, sadržaj slike je bitan podatak - samo na prvi pogled, zbog prepoznatljivosti naslikanog predmeta. No, umnožavanje multipliciranih flaša, brojna iskrivljenja i deformacije,  slobodan izbor boja, a pogotovo specifičan način izložbene prezentacije u kojoj se različite slike "naslanjaju" jedna na drugu čineći kompleksne motivske celine - dokaz su umetnikove težnje da ostvari neku vrstu totalne slike, slike koja postoji sama za sebe pred posmatračom, koja nudi dinamiziranu i dobro ritmovanu plastičku celinu, koja unutar sopstvene (slaganjem ostvarene i produžene) kompozicije nameće ideju motivskog jedinstva - ali i ideju jedinstva sveta!  A danas je to sasvim adekvatna i važna poruka - u vremenu brojnih poremećenih odnosa među ljudima, u prirodnom okruženju, u sve češćim "sukobima" ljudi i tehnologije... Miodrag Miljković zapravo pokazuje važnost tzv. malih stvari, "sitnica koje život znače", osobenosti koje održavaju dijalektički proces i karakter sveta, koje podržavaju njegov (zapravo: naš) opstanak... A pošto ovaj umetnik sve svoje iskaze bazira na čistoti pikturalnog izraza, na autonomiji likovnih elemenata, na nastojanju da se ostvari slika-biće, njegovu izložbu možemo prihvatiti kao skroman doprinos jednog slikara očuvanju dostojanstva slikarstva i umetnosti, uvažavanju estetskih načela u slici - i u našem svakodnevlju...

Sava Stepanov

"Sve je jedno, mnoštva nema" (Zenon). Fenomen kaleidoskopa, kako laicima tako i upućenicima, oduvek je budio privid moguće logičnosti i sposobnosti da se racionalno pozicionira celina: kako po vertikalama, horizontalama, dijagonalama i raznim metrijama, tako i po formi, koloritu i aspektima moguće slike. Fascinantnost nepredvidivog ishoda, uvodi nas u uporno traženje relacija potonje do naredne spoznaje u egomističnoj misiji zakonomernosti slučajnosti: iluzija.

"Umetnički čin je neponovljiv" (Jozef Bojs). Sloboda mogućeg nema granica, sfere ili spirale, ona je statična, imanentna samoj sebi, kao igra večnosti i konačnosti. Najzad forma je privid, a suština je u nesputanom doživljaju trenutka.

Miodrag Miljković - Mija

Sa školom za osnovno i srednje obrazovanje "Milan Petrović" iz Novog Sada organizovao je izuzetno veliku likovnu koloniju "Na kanalu između dva mosta" u periodu 1996 - 2007 (jedanaest saziva). Nagrađen je na 13. novosadskom salonu za slikarstvo. Sarađivao je u organizaciji mnogih umetničkih i humanitarnih likovnih kolonija. Osnivač je Galerije KUL "Lavirint", Novi Sad (2013).