Štampan dvojezično na srpskom i engleskom jeziku, kako sadržajem, tako i zastupljenim autorima, ovaj put časopis je nešto šire, regionalno pozicioniran. U drugom broju možete da čitate tekstove Marine Gržinić, Tule Karlainen, Ješe Denegrija, Lazara Trifunovića, Stevana Vukovića, Branke Stipančić, Suzane Vuksanović, Jaroslava Supeka, Mirka Radojičića, Leile Topić, Silve Kalčić i Jovana Despotovića.
Nakon duže pauze u izdanju Muzeja savremene umetnosti Vojvodine iz štampe se pojavio drugi broj časopisa Časopisa za kritiku, istoriju i teoriju umetnosti "Anomalija". U skladu s osnivačkim načelom Anomalije po kom svaki broj časopisa uređuje nova redakcija, ovaj broj priredili su: Nebojša Milenković (urednik), Suzana Vuksanović, Jasmina Čubrilo, Stevan Vuković i Zoran Erić (dizajn: Katarina Balažikova).Novi broj sadrži tri tematske celine: a) Jesu li savremenoj umetnosti još uvek potrebni muzeji, b) Individualne mitologije - umetnik kao umetnost (s prilozima o Iliji Šoškiću, Goranu Trbuljaku, Tomislavu Gotovcu, Miroslavu Mandiću, Ratomiru Kuliću i Slavku Bogdanoviću), c) blok o umetničkoj kritici danas: Sistem bez kritike – kritika bez sistema. Kao i do sada, unutar časopisa postoji protfolio s obiljem kolor ilustracija koji je ovaj put posvećen izložbi izložbi Nova skulptura u Vojvodini 1980-2000, autorskom projektu Suzane Vuksanović (izložba održana krajem 2006, i monografija u pripremi).
Štampan dvojezično na srpskom (hrvatskom) i engleskom jeziku, kako sadržajem, tako i zastupljenim autorima, ovaj put časopis je nešto šire, regionalno pozicioniran. Tako u drugom broju Anomalije možete čitati tekstove: Marine Gržinić, Tule Karlainen, Ješe Denegrija, Lazara Trifunovića, Stevana Vukovića, Branke Stipančić, Suzane Vuksanović, Jaroslava Supeka, Mirka Radojičića, Leile Topić, Silve Kalčić i Jovana Despotovića.
Podsećanja radi, za naziv časopisa preuzet je termin iz vokabulara grupe Art&Language, kojim se ukazuje na apsurdne aspekte savremene umetničke produkcije, na iščašenja i izglobljenja unutar nje. U tom kontekstu, Anomalija bi mogla biti shvaćena i kao ironijski otklon, tačnije, kao reakcija na status koji savremena umetnička praksa ima u ovoj sredini - baš kao i aktivan odgovor na isti. Naravno, svako drugo tumačenje dozvoljeno je i poželjno...