Tokom višegodišnjeg umetničkog istraživanja, moji radovi postali su prepoznatljivi po koncu, odnosno niti koju u metaforičkom značenju na platnu koristim kao medijum, a u crtežu kao model.

Inspiraciju gradim na filozofiji francuskog filozofa i sociologa Žaka Elila i njegovom stavu o odnosu tehnike, čoveka i umetnosti. On u svojoj knjizi "Carstvo besmisla – umetnost i tehničko društvo" uzima tehniku u širokom smislu kao glavnog krivca okretanja čoveka protiv umetnosti, čoveka protiv prirode i čoveka protiv njega samog. U potrazi za izgubljenim vrednostima i onim lepim u ljudskom biću, boju promišljeno zamenjujem koncem, a vez kao tehniku sa dugom istorijom koristim da ukažem na bitnost tradicije i potrebu njenog negovanja.

Spoznaja jedinke i svest o samoj sebi zasniva se od više komponenti među kojima je i tradicija. Američka istoričarka Gertruda Himelfarb u svom tekstu "Iluzija o kosmopolitizmu" svrstava tradiciju u suštinski atribut, ne u slučajni. To je ono što smo dobili po rođenju, pored porodice, roditelja, rase. Zapisana je u svesti naroda i kao pojedinac nosimo je u sebi uprkos volji ili odricanju.

Akcenat u svom doktorskom umetničkom projektu stavljam isključivo na ručno rađenom vezu, negujući pojam zanata gde su strast, požrtvovanje i ljubav prema onome što se radi najveće vrednosti. Osnovno polazište nastalih radova jesu različite vrste vezova prikupljenih širom Srbije. Brisanjem njihovih ranijih značenja i funkcija dekorativne i svrsishodne umetnosti ističem svu spontanost i uzbudljivost istraživanja sopstvenih granica, mašte, osećaja i senzacija deformisanih pod uticajem spoljnih faktora.

Naziv umetničkog istraživanja "Izgubljena nit" nije slučajan. Nit ne označava samo nit konca kojom se vez radi, niti nit, odnosno liniju koja će graditi formu i izgled rada. Ona označava putanju koja nas vodi kroz život. Onu nit koja je Tezeju pomogla da nađe put iz lavirinta.

Milena Apostolović