UŽICE. Galerija Reflektor predstavlja od 2. apila 2022. izložbu Slobodana Vidovića "Od Vrhovnog štaba do Užičke republike" iz serije radova "Agonija mogućih svetova". Slobodan Vidović (1974, Bosanska Gradiška). Akademiju umjetnosti, smer slikarstvo, završio u Banjaluci u klasi prof. Ratka Lalića. Postdiplomske studije završio na istoj akademiji u klasi prof. Vese Sovilja. Dobitnik je više nagrada.
Sagledavanjem slikarskog opusa Slobodana Vidovića evidentno je da se radi o umetniku koji se kroz svoje stvaralaštvo oslanja na tekovine apstraktnog ekspresionizma, enformela i tokove američkog slikarstva 50-ih i 60-ih. Stvaralaštvo Slobodana Vidovića sklono je definisanju kroz serije i obogaćeno autorovom znatiželjom kroz koju vrši lično istraživanje eksperimentišući tokom stvaralačkog čina, kako konceptom tako i samom likovnošću dela.
U slikarskim postupcima ovog autora primetna je razvojna putanja koja ima svoj tok od konceptualnog, nefiguralnog slikarstva i enformela sve do figuracije i prizora. Autor prednost daje likovnom u delu, trudi se da prvo što će posmatrač uočiti bude likovnost, njegovo istraživanje površine, prostora i teksture, pa tek onda koncept koji ostavlja u drugom planu, nedorečen sa mogućnostima tumačenja. Istraživanjem samog stvaralačkog čina, autor svodi sliku na njene osnovne funkcije gradeći prizor naizmeničnim smenjivanjem bojenih partija koje se razlikuju po postignutoj teksturi i debljini nanosa boje, dobijajući tako slojevito moćne slike koje poseduju razvijenu gestualnost izraženu smenjivanjem četke i špahtle.
Dominantan motiv Vidovićevog ciklusa "Agonija mogućih svetova" su urušeni mehanizmi aviona, zarđale karoserije automobila, silosi čiji ostaci evociraju na prolaznost i potrošnost mehanizama i konstrukcija koji su u nekom prošlom životu bili aktivni, upotrebljivi i funkcionalni. Slike poput pista i napuštenih fabrika pružaju takođe distopijski osećaj odsustva i disfunkcionalnosti nekada produktivnih industrijskih prostora. Umetnik prednost daje likovnosti, nad konceptom dela postižući izuzetan rezultat, dajući tako poseban pečat monohromnim građenjem prizora, čiju dubinu gradi smenjivanjem nijansi iste boje.
"Agonija mogućih svetova" predstavlja simboličko traganje za mogućnostima koje se nisu desile, za svim prilikama, prostorima i načinima kroz koje su napušteni mehanizmi mogli da žive. Ove ljušture ljudske civilizacije nisu morale to da postanu. Njihova teskobnost i ruševnost simbolički predstavljaju sudbinu iskorišćenih, upotrebljenih i zaboravljenih. Vidović ih međutim posmatra kao distopijske objekte koji poseduju veru i nadu u neki bolji, srećniji i čistiji svet koji će doći. Oni tako postaju simbolički vesnici pozitivnog i vedrog, dugo očekivanog lepšeg sveta koji dolazi nakon uništenja i zaborava.
Ana Kršljanin,
istoričarka umetnosti