Umetnički svetovi često su izolovani u svojoj intimnosti, zaokupljeni pokušajima da se materijalizuje ono što se rečima ne može nikako objasniti. Zato za ruke umetnika kažu da su zlatne, u svojoj primarnoj funkciji bogomdane da iznedre umetnička dela nesvakidašnje vrednosti, značenja i trajnosti. Stvaralački postupci složeni su pristupi materijalnoj prirodi sveta koji nas okružuje, a kreativni zanosi vode umetnika ka neistraženom polju duhovnih domašaja.

Iznad prepoznatljivih pristupa umetničkom radu, sasvim prirodno izdvaja se posvećeni prilaz zemlji, vatri i boji novosadskog umetnika Aleksandra Adžića Adže. Radno nastanjen na grebenu istorijskih previranja, uzglobljen među površima petrovaradinske kraljice, nikad venčane sa ciljem zbog kojeg je podignuta, umetnik godinama ostvaruje cikluse simboličke snage. Više nivoa posmatranja ovog kompleksnog dela može nas odvesti ka suvišnim interpretacijama keramičke neodređenosti, ali i netačne tvrdnje u kojoj se keramičarska umetnost pripaja primenjenoj, i na taj način nepravedno izdvaja iz skulptorskog okvira kome zapravo ponajviše pripada. Prvi pogled na ciklus radova naslovljen "Karipski san" jasno osvetljava tu  neupitnu granicu između opisnog i (čisto)umetničkog.

Skulpture Aleksandra Adžića Adže rezultat su višegodišnjeg traganja za pravom merom u neverovatnom svojstvu imaginarnog amalgama u kome se iz dela u delo rađaju zamišljene metafore, alegorijske kompozicije i nadrealne "podvodne" vizuelne situacije u razgranatoj mašti. Svako delo je jedan korak, stepenica prema uzvišenom albumu višestrukih predstava, polivalentnih konstrukcija i trodimenzionalnih fragmenata svekolike Prirode.

Dominacija suštinskog čovekovog ekstremiteta, prvog i poslednjeg alata uprkos tehnološki deformisanoj stvarnosti, šake/ruke, oblika koji obrazuje u položaju večitog utočišta – upućuje na prvi stepen umetničkog rada. Među rukama je nastanjena omanja školjka, uvo geo-mitoloških temelja zaboravljenih pracivilizacija. Izdvojene i udvojene, ruke nam opisuju unutarnja stanja zapitanosti, u vanvremenskoj igri koju milenijumima tvore. Šake su te koje nam verno služe kroz vreme. Zna to umetnik peći (alhemijske vatre), kontrolisano dugotrajne. Njima umetnik nastoji da poveže skrivena lica svetova koji ga obuhvataju i svakodnevno hrane u beskonačnoj kombinatorici forme i teksture, sjajnog i mat, realnog i irealnog.

Prsti mogu biti i grane uvis uspravljenog drveta, simbola života, veze između neba i zemlje, oživljene intenzivnim pigmentima zemljine unutrašnjosti. Pikturalni kvaliteti skulptura nalaze se u sazvučju sa modelovanom formom i završnom obradom. Jednako kao što je i svaka školjka na dnu mora cizelirana, do onog trenutka kad je čovek iznese na suvo – tada počinje njena transformacija. Posmatrajući Adžićeve radove, istrgnute iz konteksta, u komadu morske vode iz kojeg izranja androgina figura, kao da je rasvetljen i probuđen svet Posejdonovog mračnog morskog imanja, bogatstva nedokučivih koraliteta naše duboke i svesne potrage za samim sobom. Upravo to umetnik i čini, temeljno stvarajući torzoe izgubljenih horizonata Atlantide u lavirintskoj zbunjenosti nepoznatog. Ciklus "Karipski san" suštinski je otelotvoreni dnevnik neokončanih snova, u kojima se beleže i druga emotivna Adžićeva iskustva nakon boravka na egzotičnim morima.

Nije li školjka, taj amonit kamenog staništa mekušca, isto što i težnja umetnika da se zaštiti od životnih okolnosti?

Zašto gradeći sebi kuću u geometrijskoj spirali ponavljanja, umetnik zida iz sebe samoga, slažući drevna vremena koštane ogoljenosti i nesagledive lepote?

Priroda je uzorni pratilac dela Aleksandra Adžića Adže. Njena svojstva su istovremeno i umetnikova svojstva. A vajar se radeći, kroz posmatranje i mišljenje, primakao tvorcu uz pitanje: "Da li sam 'Ja' ili moć prirode Kariba, ne odolevajući jedno drugome, nateran da ukradem deo njenog postojanja?", u ulozi koju može da ima samo onaj koji ume da gleda, vidi i, potom, sve to ponovi na drukčiji način.

Danilo Vuksanović