BEOGRAD. Dušan Đokić (1943 - 2022, Beograd). Upisao Arhitekturu 1962. godine, a 1966. godine Filozofski fakultet u Beogradu. Uz to je studirao Akademiju primenjenih umetnosti, odsek scenografija (prof. Milenko Šerban), 1968. godine. Podjednako se snalazio u svim likovnim granama: od crteža, kojim se počeo baviti, preko grafike, gvaša, monotipije do akrila i uljanog slikarstva. Likovni kritičar je od 1968. godine.
Foto: Rajko Karišić
Posle kraće, teške bolesti preminuo je umetnik i likovni kritičar Dušan Đokić. Realizovao je više od 60 samostalnih izložbi u raznim disciplinama: slikarstvo, akvarel, crtež, grafika, a više od 650 puta nastupao je na kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu. Rođen je 1943. godine u Beogradu. Upisao je Arhitekturu 1962. godine, a 1966. Filozofski fakultet u Beogradu. Uz to je studirao Akademiju primenjenih umetnosti, odsek scenografija (prof. Milenko Šerban), 1968. godine.
Likovni kritičar je od 1968. godine. Objavio je oko 1500 tekstova. Bio je urednik časopisa "Umetnost" i napisao više tekstova za umetničke monografije. Objavio je zbornik o akvarelu 2000. godine. Dobitnik je 31 nagrade i priznanja u zemlji i inostranstvu, a o njemu je snimljen i film 2014. godine u realizaciji Vladimira Valešinskog. Godine 2019. dobija priznanje ULUS-a za doprinos u kulturi i likovnoj umetnosti povodom izložbe samostalnih umetnika (100 godina rada Galerije Cvijeta Zuzorić). Status istaknutog umetnika ima od 1996. godine. Bio je član ULUS-a od 1971. godine, ULUPUDS-a (sekcija istoričara umetnosti i kritičara), AICA (međunarodnog udruženja kritičara), ASPOR-a (grupe globalne umetničke porodice) od 2001. godine i SKK Zemun.
Teško je, ovom prilikom, zaobići osvrt Lazara Trifunovića koji je svojevremeno, tačnije 1968, izrekao da je u Dušanu Đokiću otkrio umetnika izuzetne snage i talenta, koji, početkom stvaralačkog pohoda, donosi vredna i značajna dela. Tvrdnja nezaobilaznog doajena savremene umetnosti, nakon toliko godina nije izgubila na značaju, štaviše, potvrdila se i zadobila na aktuelnosti.
Iako širokog, može se reći, renesansnog obrazovanja u raznim domenima, od književnosti, poezije, muzike i drugih oblasti, poriv ga je nagnao da se uputi slikarstvu. U njemu je našao spokoj, luku mira i, ispostavilo se, konačno i trajno ishodište unutrašnjem nagonu. Time je obznanio neutoljivu sklonost ka likovnom stvaranju, te je više nego jasno da je u tom domenu postigao nesumnjive domašaje.
Za manje upućene, treba kazati da se Đokić podjednako snalazio u svim likovnim granama: od crteža, kojim se počeo baviti, preko grafike, gvaša, monotipije do akrila i uljanog slikarstva. Osim toga, rado se koristio akvarelom, najtežom i zbog toga nekad zaboravljenom tehnikom izvođenja, kojoj svojim učinkom vraća poverenje. Bez sumnje, Đokić je uspeo da ostvari radove, što personifikuju njegovu stvaralačku umešnost. Ti ga doprinosi svrstavaju u sled zapaženih učinioca u tokovima novije srpske umetnosti.
