Počeci karijere likovnog umetnika Dobra Marića Mareta, vezuju se za Zrenjanin. On je od 1990. do 1995. godine živeo i stvarao u gradu na Begeju. Sa trojicom svojih kolega, Ljubišom Bakovićem, Draškom Dragašem i Slobodanom Bojovićem, osnovao je slikarsku grupu u Zrenjaninu (1992-1994). Nabavili su i grafičku presu, iz Kolonije u Ečki, zahvaljujući razumevanju tadašnjeg direktora Kolonije i Galerije, Zdravka Mandića.

Za vreme boravka u Zrenjaninu Dobro je redovno učestvovao u radu Kolonije "Angelina Kojić Gina", nekoliko puta izlagao u gradu, samostalno i grupno. Grad na Begeju je Dobra Marića, u tih nekoliko odlučujućih godina njegovog kreativnog formiranja, svesrdno prihvatio i omogućio mu da razvija talenat i da traga za umetničkim putem kojim će dalje samosvojno ići. Taj put kretao se postepeno, a sigurno ka umetničkom delu kao autonomnoj celini, ka slici koja živi svojom materijom i ekspresijom. To su njegovi sadašnji likovni radovi, koji ne dopuštaju nikakve asocijacije, jednostavno znače ono što se na njima vidi.

Ali i na svojim likovnim počecima, kada je na kompoziciji postojao i figurativni motiv, Dobro Marić je shvatio samosvojnost i složenost likovnog jezika. Predmetno tada na njegovim slikama više evocira nego što predstavlja, više tumači nego što citira, insistirajući na izražajnosti, nikako tačnosti. Dalje, na sledećim slikama, apstraktne forme redukuju oznake realnog do neprepoznatljivog, ostaje samo asocijacija koja vodi do univerzalnog značenja.

I najzad, stigli smo do ciklusa slika "Trag" koji je predstavljen na ovoj izložbi. Trag čega? Ekstatičnog trenutka stvaranja, akcije nabacivanja boja, linije, materije... Trag slike u slici. Dobro Marić je ušao u novu kreativnu avanturu, gde sam čin stvaranja znači za njega, umetnika, čoveka, potpuno snažno postojanje. Akciono-motoričnom intervencijom tela, on ubacuje na platno linijske ritmove, bojene mrlje akrilika, ulja... elementarna plastična sredstva koja oblikuju čisto slikarstvo.

Kompozicije su poprište vizuelnih energija koje se sve više i više šire, kao da se same od sebe obnavljaju noseći seme unutrašnje vitalnosti. Istovremeno, ta drama vitalnosti i haosa što vlada operativnim poljem ekrana slike, povećava uzbuđenje i nemir tela umetnika, a slika jedva čeka da tu tenziju upije i dobije na svojoj silovitosti. Ovo aktivno i dinamično međudejstvo prestaje onda kada kreativni napon nestane. Slika je tada završena.

Pred nama je delo nastalo hirovitošću trenutne refleksije, snagom intuicije, nepredvidljivim i neograničenim mogućnostima širenja boje, mrežanja linija... rekli bi, haotičnost bez kraja i početka. Međutim, iza te moćne automatske akcije, iza te spontanosti, je kultivisana svest, znanje i koncentracija vrsnog likovnog umetnika. Zato slikom vlada zvučnost boje visokih pikturalnih vrednosti. Strukturalnu dinamiku čine mrežanja, pulacije, vrenja obojeno-neobojenih linija. Snagu ekspresije boje u delo unose ameboidne obojene površine. Posmatramo kolorističku silovitost. A nas posmatra slika i saopštava nam: "Ja jesam ja, ova konkretna slika i ništa više ni manje."

Jasmina Tutorov,
Istoričar umetnosti, likovni kritičar