Na ovoj izložbi Bela Olah se predstavlja serijom crteža. Postavka ukazuje da umetnik  crtež shvata i realizuje kao zaseban i samodovoljan likovni iskaz. Ovde se nikako ne radi o konceptualnoj razradi nekakvih budućih pikturalnih ostvarenja. Na natron hartiji, preko akrilne podslikane podloge (kojom nije prikrivena ili poništena naglašena "šmirglasta" papirna struktura), umetnik crta ugljenom. Njegov crtački postupak je zasnovan na dominantnoj funkciji linije koja je nepretenciozno, poput svojevrsne armature, "provučena" kroz kompletan crtački list. Linijski dijapazon je raznovrstan – od tananih lirskih pa sve do agresivnih eskpresivnih tragova. Ugljen je, u Olahovom slučaju, odista moćno crtačko sredstvo. Njime umetnik formira i sukcesivno "raspoređuje" diskretne, krhke, lomne linije, sa moćni tamnim, "masnim", duboko crnim crtama i čitavim linijskim konglomeratima. U skladu sa Engrovom tvrdnjom "da je crtež poštenje umetnosti" i ovi crtački listovi imaju specifičnu težinu. Oni su ispovednog i autobiografskog karaktera. Njihov ritam, zapravo predstavlja projektovane damare umetnikovog bića, njegovog unutarnjeg stanja i njegovih osećanja, njegove uzbuđenosti pred temama svakodnevnog sveta.

Povodom Olahovih crteža moguće je govoriti o postojanju jedne neočekivane relacije: o umetnikovoj crtačkoj interpretaciji vlastitih slikarskih rešenja. Sasvim sugestivno crteži evociraju crno-beli izgled umetnikovih pikturalnih kolorističkih rešenja. Ovu konstataciju ne treba shvatiti kao kuriozitet nego kao direktno ukazivanje na ontološku autentičnost Olahovih likovnih dela. Jer, očito je da se umetnik, pored primarnih crtačkih karakterističnosti (linija, fleka, šrafiranje, frotažiranje i dr) naglašeno bavi univerzalnim problemom površine. Ovi crteži upravo zbog toga imaju autentično pikturalno poreklo i karakter: površina je jedina osobenost koju slikarstvo ne deli ni sa jednim drugim sistemom slika. Površinska struktura Olahovih crteža je uzbudljiva jer je sazdana od niza konfrontirajućih sklopova: linija-fleka, crno-belo, svetlo-tamno, mat – sjajno, gestovi različitih intenziteta i obuhvata i sl.)... Očito je da je svaki list ispunjen brojnim crtačko-pikturalnim vrednotama.

Ekspresionistička nota Olahove umetnosti je očigledna. U crtežima je prepoznatljiva zbog bogate taktilnosti crtanih površina. To je eskpresivitet emitovan iz gesta i akcije, iz direktne konfrontiranosti oprečnih likovno-vizuelnih podataka. U svakom slučaju taj ekspresivitet je snažan i sugestivan. Kod umetnika se čak javila potreba da se plastička potentnost smiruje određenim geometrijskim napomenama. Olah pokušava da kompoziciju stabilizuje tako što će bar nagovestiti geometrijski red i racionalizam. Dakako, radi se o  opuštenoj, blago ekspresivnoj i "uosećajenoj", a ne doslednoj  lenjirskoj geometriji. Tim geometrizmom Olah, u naznakama, sugeriše ideju reda, sklada i harmonije. To njegovim crtačkim kompozicijama daje čvrstinu, plastičku monolitnost i ubedljivost.

Na kraju valja konstatovati da se ovom izložbom Bela Olah predstavlja kao umetnik zrelog stvaralačkog potencijala. Njegova izražajna ubedljivost je proistekla iz jednog konstantnog i postupnog procesa izgrađivanja vlastitog načina likovnog dejstvovanja. Kao jedan od najizrazitijih apstrakcionista u aktuelnom vojvođanskom slikarstvu, Olah je uspeo da  ostvari "poruke" koje proističu iz suštinskih likovnih karakteristika: umesto anegdote, sadržaja i metafore on nudi likovno-vizuelne principe a) ekspresivnosti kojima svedoči o vlastitoj i ukupnoj ljudskoj drami i b) geometrizma kojim nam preporučuje da princip racionalizma može doprineti duhovnom prevladavanju epohalne krize koju nam je nametnulo ovo naše doba, još uvek aktuelnog, raskršća vekova i milenijuma.

Sava Stepanov